In ons hospice verzorgen en begeleiden we onze gasten in de laatste fase van hun leven. Aan de hand van deze acht vragen laten we u alvast kennismaken met ons bijna-thuis-huis.
Een hospice is voor de laatste fase van uw leven. Zorgprofessionals spreken van de laatste levensfase als de levensverwachting drie tot zes maanden is. De keuze voor een hospice neemt u in overleg met uw naasten, thuiszorg, huisarts en/of medisch specialist. Onze gasten blijven in het hospice tot ze overleden zijn.
Dat kan. In overleg kunnen onze vrijwilligers uw mantelzorgers ondersteunen bij niet-medische zorg.
Dat kunt u zelf doen, of aan uw huisarts of een naaste vragen. Voordat u zich aanmeldt, kunt u een kijkje komen nemen en vragen stellen. Op de dag van de opname krijgt u een intake met onze coördinator en eventueel met onze palliatieve arts. Woont u in Terneuzen, dan houdt u uw eigen huisarts. Woont u buiten Terneuzen, dan draagt uw huisarts u over aan onze palliatieve arts.
U wordt verzorgd door het zorgteam van thuiszorgorganisatie ZorgSaam, de vrijwilligers van het hospice en uw eigen huisarts of onze palliatieve arts. Dat doen zij nadrukkelijk samen. Vaste zorgprofessionals van ZorgSaam doen de medische verzorging. Ze komen op vaste momenten of op oproep langs. Over de zorg en behandeling overleggen ze met uw huisarts of onze palliatieve arts. De spil van ons hospice zijn onze vrijwilligers. We werken met vier diensten op een dag, waarbij steeds twee vrijwilligers aanwezig zijn. Hun belangrijkste taak is u comfort bieden: drinken halen, de krant voorlezen, uw maaltijd bereiden, een wandeling met u maken. Wilt u liever uw eigen gang gaan? Ook dat is prima. U kunt het hospice beschouwen alsof het uw eigen huis is. Lees ook: coronamaatregelen
Bezoek is de hele dag door welkom. ’s Nachts kunnen bezoekers overnachten in een koppelbed op uw kamer. Ook heeft het hospice een logeerbed voor uw naasten.
U kiest zelf wat u eet: een boterham, soep, een warme maaltijd of een gebakken visje. Onze vrijwilligers bereiden de maaltijd, bezoekers kunnen mee-eten of meehelpen met de bereiding.
Dat is afhankelijk van uw wensen en die van uw naaste. Vrijwilligers van het hospice kunnen de laatste zorg verlenen. Het moment dat de uitvaartverzorger de kist overbrengt, is het moment waarop we ook als hospice afscheid nemen. Met onze herdenkingsquilt als mooie traditie. Uw nabestaanden krijgen na een paar maanden een uitnodiging voor een telefonische evaluatie. Ook organiseren we zo nu en dan herdenkingsbijeenkomsten voor nabestaanden.

Ons hospice kan bestaan dankzij subsidies van de overheid, thuiszorgorganisatie ZorgSaam, giften en schenkingen van particulieren, organisaties en bedrijven. Ook vragen we aan onze gasten een eigen bijdrage van 35 euro per dag. De inzet van vrijwilligers bij het ondersteunen van mantelzorgers thuis is gratis.

Lees de ervaringen van naasten

Ik wil helpen

Ik wil geven

Maak kennis met het team​

Foto’s van het hospice

Over het einde

Jessie: ‘Als ik terugkijk denk ik niet alleen aan het verdriet’

‘Voordat mijn moeder naar Hospice Zeeuwsch-Vlaanderen ging, was ze al zes jaar ziek. Het begon met longkanker, waarvan ze herstelde. Later bleek ze uitzaaiingen in haar lymfeklieren en een hersentumor te hebben. Hierdoor raakte de linkerkant van haar lichaam verlamd. Dat was moeilijk voor haar, want ze was een sterke, onafhankelijke vrouw. Door haar ziekte moest ze veel om hulp vragen.’

Al snel vertrouwd

‘Het hospice voelde al snel vertrouwd. Bij aankomst kregen we een warm welkom. De vrijwilligers straalden veel liefde en respect uit. Ook kregen we veel vrijheid om het verblijf van mijn moeder zo huiselijk mogelijk te maken. Zo konden we vrij gebruik maken van alles wat in de keuken stond en ook altijd blijven slapen in de logeerkamer.’

Pizza’s en lachbuien
‘De laatste dagen maakte mijn moeder niet meer bewust mee. Dat kwam vooral door de pijnbestrijding. Die fase heeft nog best lang geduurd, haar lichaam en geest hingen sterk aan het leven. Als ik terugkijk op die tijd denk ik niet alleen aan het verdriet. Ik herinner me ook nog de lachbuien van mijn tantes, en de pizza’s die we een keer hebben laten komen. Dat kon ook gewoon allemaal in het hospice. Het voelde als een tweede thuis.’
Marjan: ‘Het afscheid was liefdevol en troostend’
‘Mijn moeder had alvleesklierkanker. Ze koos er bewust voor om naar Hospice Zeeuwsch-Vlaanderen te gaan. Ze wilde niet dat mijn broer en ik voor haar zouden zorgen, en thuiszorg was geen optie. Het sterfbed van mijn vader, die een paar maanden daarvoor was overleden, was chaotisch verlopen. Mijn moeder voelde zich overruled in haar eigen huis.’
Thuis voelen
‘Zes maanden heeft mijn moeder uiteindelijk doorgebracht in het hospice. Tussen haar eigen meubels en schilderijen. Ik ging praktisch elke dag op bezoek en ook mijn broer uit Engeland kwam vaak over, net als andere familie en vrienden. De deur van het hospice stond altijd open, en de vrijwilligers hadden aan een half woord genoeg. Als mijn moeder te moe was voor bezoek, zegden zij het voor haar af. Ze vond het fijn dat er altijd iemand klaar stond voor een gesprek. Vooral ook ’s nachts.’
Erehaag bij de uitgang
‘Na haar overlijden bleef mijn moeder nog een dag in het hospice. Het afscheid van de medewerkers was zo liefdevol en troostend. Ze legden een mooie herdenkingsquilt over de kist en vormden een erehaag bij de uitgang. Zo zwaaiden we haar met z’n allen uit. Een half jaar hebben deze mensen voor mijn moeder gezorgd. En beter dan dit hadden ze dat niet kunnen doen.’

De foto’s op deze website hangen ook aan de muren van het hospice.


Ze vormen het decor van de levens van onze gasten, en bieden hen zo troost in de laatste fase van het leven.

De foto’s zijn gemaakt door leden van fotoclub Dow.

op de dijk



de hoge dijk verdraagt mij zonder klagen
zijn groene rug biedt onder stil protest
een ligplaats aan mijn moede lijf.
hier wil ik blijven,
op dit hellend vlak van groen
dat mij zal dragen in de tijd
– een eeuwigheid van rust –
om tussen schepen door
die nimmer anders zagen
dan mijlenverre kust
de schittering te ontwaren
van licht op het getij.


waar vind ik mooier kijk
op leven dan liggend
op mijn groene dijk?

 

uit: “kleine leegte”
Jorien Brugmans

www.jorienbrugmans.nl